De opmerking voelde niet fijn. Het voelde als een sneer die in de gauwigheid bij het afscheid nemen van een mooie dag met een mooi groep, nog even gegeven werd. Ik ben niet de enige, zei ik terug.
Het irriteerde me mateloos, vooral omdat dit in mijn beleving niet over mij ging, maar over haarzelf. Maar ja, waar iets irriteert, ligt stiekem ook een verlangen. Of in dit geval herkenning. Ze spiegelde me natuurlijk enorm. Dat snap ik nu ook wel. En dat die opmerking niet zo bedoeld was als hij voelde, ook dat snap ik. Maar op dat moment viel dat kwartje niet.
En inderdaad, controle was altijd al een dingetje geweest bij mij. Mijn partner zei wel vaker gekscherend en lichtelijk geïrriteerd: Bij jou moet alles altijd volgens de NEN ISO Ilse 20187 of vul maar in. En mijn allereerste coach vroeg me bij de intake aan het einde van het gesprek: Ben jij bereid om de controle los te laten? Dus herkennen deed ik het.
Maar ik dacht dat ik al zo goed bezig was geweest. Ik was al zoveel relaxter. De tuin is niet altijd meer spik en span onkruidvrij. Onze vloer moet eigenlijk ook iets vaker dan 1 keer per week gedweild. En als er een bende prulletjes op het keukeneiland ligt, dan ruim ik dat aan het einde van de dag wel ongeveer op, zodat het een beetje oogt in huis. Ja er wordt bij ons geleefd. Met 6 man (en vrouw) zelfs. Dus dat laat ik meer en meer los. Totdat ik de opruimwoede weer in mijn bol krijg. Dat geeft me ruimte en tijd om af en toe ook iets voor mezelf te doen. Om eens te gaan shoppen als ik daar zin in heb, of om een opleiding te volgen waar ik echt ontzettend blij van word. Dus ik ben echt al heel goed bezig, dacht ik zelf.
En nu kreeg ik die opmerking: het is gewoon controle, je wilt gewoon controle houden. Alsof ik, tijdens een hypnose, de controle kon houden. Echt niet. Dat kan toch niet. Ja, dat kan dus wel. Maar voor mijn gevoel deed ik dat niet. In ieder geval niet bewust.
Ik geloof er heilig in dat je ziel weet wat er op dat moment naar boven mag komen. En dat het ook te maken heeft met veiligheid. Als het niet veilig genoeg is, dan laat je niet alles zien. Dan komt alleen dat stukje dat wel gezien mag worden aan bod. Maar ik geloof er ook heilig in, dat dat dan juist het stukje is waar het moment voor gekomen is om te helen.
Alles tegelijk aanpakken gaat niet. Dan word je horendol. Alles tegelijk op willen lossen, waar je een heel mensenleven voor hebt gekregen. Dat kan niet en dat hoeft ook niet. Met kleine stapjes dan kom je een heel eind. En als je dan achterom kijkt, dan merk je ineens dat je in een jaar tijd eigenlijk een immense stap hebt gezet. En in 3 jaar tijd nog veel meer stappen.
Maar nu is het dus tijd om weer verder aan de slag te gaan. Met baby stapjes nog een stukje meer controle los te laten. De kinderen nog wat meer eigen verantwoordelijkheid en ruimte te geven. Te vertrouwen op wat mijn partner in onze relatie regelt. Want als ik hen de ruimte geef om te doen waar zij goed in zijn. Als ik hen het vertrouwen geef, dat zij het net zo goed kunnen als ik. Dan hoef ik het allemaal zelf niet meer te doen. Weet je hoeveel tijd me dat scheelt!
Dus ja, ik ben al een heel eind gekomen, maar ik weet ook. Ik ben nog lang niet klaar!
