Mijn zoon van 8 was bang, zag het leven negatief in, mopperde veel en zat dus duidelijk niet lekker in zijn vel.
Al jaren en jaren liepen we hier tegenaan.
Als dreumes van een jaar oud, zette hij het op een huilen als we hem bij de opvang afleverden. Hij klampte zich volledig vast aan mij. Elke keer weer brak mijn moederhart, als ik hem aan de leidster overhandigde en snel de opvang uit liep. Een kort afscheid was voor iedereen beter.
En jaren later, gebeurde hetzelfde bij de zwemles. Keer op keer weer moest ik hem van me af trekken en overleveren aan de badmeester. Terwijl ik gewoon langs het raam, in de buurt bij hem zat te kijken.
Ook op school weer hetzelfde riedeltje. Het begon net een beetje beter te gaan, toen hij naar groep 2 ging. Hij voelde zich de grote jongen in de klas en werd al wat zelfstandiger. Totdat zijn oma ziek werd en overleed. We waren volledig terug bij af. En hij kreeg nog nachtmerries op de koop toe ook.
Kortom er moest iets gebeuren, dit kon zo niet door blijven gaan.
We hebben wat aan hulp afgezocht. Homeopathie, vervolgens door naar Centrum Jeugd en Gezin met een verwijzing naar een ergotherapeut en uiteindelijk zelfs een aantal bezoekjes aan de kinderpsycholoog. De ergotherapeut gaf de voorzet dat het wel eens verlatingsangst kon zijn en in mijn hart voelde ik dat ze gelijk had.
Hij was namelijk een jaar oud toen zijn oudere broer geopereerd werd. In die periode logeerde hij bij opa en oma, zonder papa en mama in de buurt. Toen papa en mama na een week eindelijk thuis waren uit het ziekenhuis, mocht hij nog steeds niet naar huis. Hij had buikgriep en zijn oudere broer mocht geen infectie krijgen. Dit alles viel net in de leeftijd waarin eenkennigheid begon.
En de ergotherapeut verbond deze 2 gebeurtenissen aan elkaar.
Voor ons de logische volgende stap om hiermee verder te gaan. We hadden een kinderpsycholoog gevonden die ook met EMDR werkt, in de hoop dat we zo de oorzaak van zijn probleem, de duidelijke verlatingsangst op konden lossen. Het trauma konden helen.
Maar de kinderpsycholoog had een andere mening. Trauma’s die een kind oploopt als hij een jaar oud is, die kun je niet goed oplossen met EMDR. Dat zou zijn alsof je met een schot hagel een probleem op gaat lossen. Het was maar een gok, of we het juiste aan zouden pakken. Ik snap haar redenering, maar ik voelde dat dat het trauma was dat aangepakt mocht worden.
Nee, we konden beter aan de gang met het oplossen van de symptomen.
Hij hoefde niet meer mee te komen. Papa en mama mochten op gesprek bij de psycholoog en kregen handvatten die ervoor zouden zorgen dat het goed ging komen.
En ja, het heeft geholpen. Hij durfde zelf de klas in te gaan. Met babystapjes kwamen we steeds een stukje verder en uiteindelijk na ruim 1,5 jaar, ging hij zelf op de fiets naar school. Een overwinning!
Maar het onderliggende probleem bleef.
De angst, de frustratie, de boosheid, het verdriet, de negativiteit. Alles bleef. Hij zat nog steeds niet lekker in zijn vel.
Totdat ik tijdens de opleiding hypnotherapie zelf even in de belevingswereld van mijn eigen zoon mocht kruipen. Dat kan dus ook tijdens hypnose.
Ik mocht voelen en kijken wat er bij het mannetje speelt.
De angst die hij voelde (en ik dus tijdens de hypnose) was zo overweldigend. Een enorme druk op mijn borst. Ik kon niet anders dan me klein maken en helemaal in elkaar krimpen. Wat was dat heftig.
Terwijl Monique (de docent) me vragen begon te stellen, voelde ik dat ik reageerde op de manier zoals ik onze zoon ken. Zoals hij tegen vreemden praat, of eigenlijk maar heel kort en onzeker antwoordt. Ik voelde zijn manier van doen, ik voelde hem, ik was hem op dat moment.
Tijdens de hypnose kwam al snel ter sprake dat hij erg geschrokken was van zijn zieke oma, 3 jaar geleden. Hij zag dat ze heel ziek was en voelde aan dat het niet goed was. Dat ze dood zou gaan. Deze bewustwording deed pijn. Hij voelde dat ze hem in de steek zou laten. Het verdriet was enorm.
Iets later in de hypnose kwamen we terug bij de operatie van zijn oudere broer. Ook hier had hij het gevoel dat hij in de steek gelaten was. Hoewel hij in goede handen was, waren we er niet voor hem.
Deze heftige gebeurtenissen zorgden er voor dat hij bang was om alleen achter te blijven. Want als papa en mama tijdens de ziekenhuisperiode al bij hem weg waren en oma daarna ook al weg ging, wie zou er dan nog meer allemaal weg gaan?
Monique vroeg door naar wat er zou gebeuren als iedereen weg zou gaan. Alleen achter blijven was de angst, het niet voor zichzelf kunnen zorgen zat er achter en vervolgens kwam er uit dat hij dan dood zou gaan.
Monique liet hem (en mij dus tijdens de hypnose) zien dat hij prima voor zichzelf kan zorgen als hij helemaal alleen achter zou blijven. Hij kan zelf brood smeren, drinken pakken, aankleden. En boodschappen doen, kon hij ook al wel een beetje. Maar boodschappen doen was moeilijk als hij geen geld zou hebben. Dus ook daar werd een oplossing voor bedacht in de vorm van emergency money. Gewoon een tientje in een fotolijstje op zijn kamer en een briefje met telefoonnummers voor noodgevallen. Hoe simpel kan het zijn, maar je moet er maar net op komen als moeder zijnde. Hier eindigde de sessie. Ik kwam terug in het hier en nu als moeder van vier kinderen met de bewustwording van wat er in het hoofd van ons mannetje allemaal speelde.
De volgende stap was aan mij, als moeder, thuis met onze zoon deze sessie omzetten in de tijd van nu. Natuurlijk de verlatingsangst, de schrik van de ziekte van oma, het bang zijn om dood te gaan, met hem zelf te bespreken. Dus zo gezegd, zo gedaan.
’s Avonds vroeg ik hem met een omweg naar de ziekte van oma en zijn angst om alleen achter te blijven. Hij bevestigde alles. Hij had zelf nog wel bedacht dat hij brood kon eten als hij alleen achter zou blijven en als dat op was, dan ging hij wel over op de ijsjes 😊. Maar daarna wist hij het ook niet meer.
Het fotolijstje met het noodgeld en de telefoonnummers was een mega idee en hebben we dan ook meteen gemaakt.
Ik kon aan hem zien dat het hem enorm opluchtte. Er was nu een vangnet. Hij wist wat hij moest doen en hoe hij het moest doen, als hij alleen achter zou blijven.
De hypnose sessie was voor mij zelf ook enorm waardevol. Hoewel je op dat moment misschien niet meteen de bron van het probleem aanpakt bij je kind, geeft het je wel de handvaten om het gesprek aan te gaan over die bron. En samen zelf aan de slag te gaan met de oplossing. Ruimte te geven aan het probleem.
Ik had als moeder geen idee dat hij zo bang was om alleen achter te blijven en dood te gaan. De hypnose sessie gaf mij ontzettend veel inzicht in de beleving van ons mannetje. In zijn gevoel, zijn gedachten.
Maar ook een bevestiging dat mijn gevoel over de oorzaak, klopte.
Een bijzondere dag en weer een stapje dichter bij balans in ons gezin, want dat was mijn doel met deze hypnose.
