Toen het idee van mijn eigen praktijk begon te vormen, zag ik mezelf al zitten. In een cafeetje, laptop er bij. Het idee dat ik mijn werk overal kon doen, waar ik maar wilde. Dat sprak me zo ontzettend aan. En dan vooral dat cafeetje. Het voelde vrij, ongedwongen, mijn eigen ding. Mijn eigen tijd indelen. Alsof alles mogelijk was.
Toch heb ik het lang niet gedaan, dat werken in een cafeetje. Want jeetje wat zou de cafébaas er wel niet van vinden. Als ik daar met mijn laptop zou gaan zitten. Zou dat wel mogen? Is dat niet raar voor de andere klanten?
En toen kwam de dag, na twee en half jaar mijn eigen praktijk te hebben, dat ik wel wilde werken, maar mijn praktijk (die ik deel met mijn partner) in gebruik was en er gepoetst werd in mijn huis. Ik had de keuze om op zolder te gaan zitten bij de wasmachine. Iets wat prima kan. Er staat zelfs een bureau. Of toch maar mijn biezen te pakken en naar het café te vertrekken. Ik koos voor het laatste.
Twee en half jaar heeft het geduurd, voordat ik eindelijk die keuze maakte om naar dat café te gaan. Het was geen probleem. En het werkte heerlijk. Zo fijn om toch onder de mensen te zijn, maar ook op mezelf. Om met een lekker kopje cappuccino daar te zitten, terwijl ik een mooie afstemming schreef.
Een paar weken later na een interessante sessie over Human Design en Marketing, voelde ik dat mijn hoofd vol zat. Ik voelde dat er een creatieve brainstorm aan zat te komen. Ik voelde dat ik de ruimte, de rust, het weidse uitzicht, maar ook de aanwezigheid van andere mensen nodig had. Ik voelde dat ik weer naar het café mocht. En al mijn creativiteit kwam er uit. Het stroomde, het ging bijna als vanzelf. Het was heerlijk. En de koffie ook 😉
Een paar dagen later kwam ik op instagram een berichtje over Human Design tegen. Een berichtje waarin stond waar ik het beste tot mijn recht kom, als het gaat om werken. Iets wat ik eigenlijk al wist. Iets wat ik ook altijd al gevoeld had. Alleen was ik me er niet echt bewust van. Ik ga goed op de begane grond, op een plek waar mensen van verschillende plekken bij elkaar komen. Zoals een terrasje, cafeetje, een trein of bus met veel stops. Al is het geluid wel belangrijk, want daar kan ik snel last van hebben. Het klopt precies. Al vanaf mijn studententijd deed ik veel huiswerk in de trein en bus. En nu dus het cafeetje.
Om dat zo te lezen, om dat zo te weten. Die bevestiging vanuit mijn Human Design te krijgen. Die bevestiging dat mijn droom, werken in een cafeetje, zo bij mij past. Dat is zo bijzonder. Het geeft zo’n diepe bevestiging van wie ik ben en dat wat ik voel, ook klopt.
Human Design is voor mij geen doel op zich. Maar mijn design te kennen, te voelen en ermee te experimenteren, dat is voor mij zo waardevol. Het maakt dat een aantal dingen in mijn bedrijf die er toch echt bij horen, zoals marketing, nu zoveel makkelijker en met meer joy gaan. En dat is toch uiteindelijk waar het om gaat. De joy vinden in dat wat je aan het doen bent. Zodat je werk eigenlijk geen moment als werk hoeft te voelen. De joy vinden, de ease in je eigen leven. Het hoeft niet altijd moeilijk te zijn, het mag juist heel erg makkelijk gaan. Ik weet nu, dat wanneer het juist makkelijk gaat, het niet te mooi is om waar te zijn.
Ik weet nu dat wanneer iets juist heel makkelijk en vloeiend gaat, dat ik het gekozen heb vanuit mijn onderbuikgevoel (mijn autoriteit) en dat het klopt. Dat ik op de goede weg zit. En tuurlijk, het is en blijft een weg van vallen en opstaan. Ook dat hoort bij mij. Iets met een 3/5 profiel 😉
En ondertussen vertrek ik zo meteen weer naar mijn cafeetje. Zin in een nieuwe brainstorm.
